அவசரம்: 3 பேரின் தூக்கு தண்டனையை எதிர்ப்போர் கவனத்திற்கு!

ராசீவ் காந்தி கொலைக்குற்ற வழக்கில் தூக்குதண்டனையை எதிர்நோக்கியுள்ள மூன்று பேர் காப்பற்றப்பட வேண்டும் என்கிற கோரிக்கை தமிழ்நாட்டில் ஒரு எழுச்சியாக உருவெடுத்துள்ளது. இதற்காக அரசியல் ரீதியான வேறுபாடுகள் கைவிடப்பட்டு,  வழக்கத்திலில்லாத வகையில் எல்லோரும் ஒருகுரலாக ஒலிக்கும் சூழலும் ஓரளவுக்கு கனிந்துள்ளது.

இந்த நம்பிக்கையளிக்கும் சூழலில் - இரண்டு வகையான முன் முயற்சிகள் முன்னெடுக்கப்பட்டுள்ளன.

1. சட்டரீதியாக நீதிமன்றத்தை நாடி தூக்கு தண்டனையை ரத்து செய்வது,
2. அரசியல் ரீதியான முயற்சிகள் மூலமாக தண்டனையைக் குறைப்பது,

இந்த இரண்டு முயற்சிகளில் எது வெற்றி பெற்றாலும் - மூன்று உயிர்கள் காப்பாற்றப்படும். இந்த இரண்டு வழிகளில் எளிதான, உடனடி பலன் கிடைக்கும் வழி என்பது "அரசியல் ரீதியான" தீர்வாகவே இருக்கும். அதிலும், அரசியல் ரீதியான தீர்வு என்பது - நீண்டகால நோக்கில் தமிழ் நாட்டிலிருந்து மரண தண்டனையை முற்றிலுமாக ஒழிக்கவும் வழிவகுக்கக்கூடும்.

அரசியல் ரீதியிலான ஒரு தீர்வினை முன்வைத்து அனைவரும் குரல் கொடுக்க வேண்டியது ஒரு அவசியத் தேவை எனக் கருதலாம். அது ஏன் என்பதற்கான காரணங்களைப் பார்ப்போம்:


1. "தன்னால் முடியாது" என்கிற நிலைபாட்டிலிருந்து முதல்வர் மாறவேண்டும்.

கடந்த 29.8,2011 அன்று சட்டமன்றத்தில் ஓர் அறிக்கையை முதலமைச்சர் வாசித்தார். அதில் "5.3.1991 நாளிட்ட கடிதத்தில் மத்திய உள்துறை அமைச்சரகம் - மரண தண்டனை குறித்த நிகழ்வுகளில் அதன் தொடர்பான கருணை மனு இந்திய அரசமைப்புச் சட்டம் 72-ன் கீழ் குடியரசுத் தலைவருக்கு உள்ள அதிகாரத்தின்படி குடியரசுத் தலைவரால் நிராகரிக்கப்பட்டிருந்தால், அது தொடர்பாக இந்திய அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவுகூறு 161-ன்படி உள்ள அதிகாரத்தை பயன்படுத்த மாநில அரசிற்கு அதிகாரம் இல்லை என்று அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவு கூறு 257 (1) - இன்படி கட்டளையிடுகிறது" என்று தமிழக முதல்வர் குறிப்பிட்டார்.

அதுமட்டுமல்லாமல், "மூன்று நபர்களின் கருணை மனு மேதகு குடியரசுத் தலைவர் அவர்களால் நிராகரிக்கப்பட்ட நிலையில், இதனை மாற்றுவதற்கு எந்தவித அதிகாரமும் மாநில முதலமைச்சர் என்ற முறையில் எனக்கு இல்லை என்பதை வலியுறுத்தி தெரிவிக்க விரும்புகிறேன்" என்று குறிப்பிட்டார்.

முதலமைச்சரின் அந்த அறிக்கையை இங்கே காண்க: http://www.tn.gov.in/seithi_veliyeedu/pr29Aug11/pr290811_110.pdf

இதற்கு மறுநாள் 30.8.2011 அன்றே, "மூன்று பேருக்குத் தூக்குத் தண்டனை விதிக்கப்படவுள்ளது தமிழக மக்களை பெரும் வேதனையில் ஆழ்த்தியுள்ளது. மக்கள், அரசியல் கட்சிகள், பல்வேறு அமைப்புகள் இந்தத் தண்டனையை ஆயுள் தண்டனையாக மாற்ற வேண்டும் என்று கோரி வருகின்றனர். எனவே மக்களின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்து இந்தத் தூக்குத் தண்டனையை ஆயுள் தண்டனையாக மாற்றுமாறு குடியரசுத் தலைவரை இந்த சபை கேட்டுக் கொள்கிறது" என்கிற தீர்மானத்தை தமிழக முதல்வர் தமிழக சட்டமன்றத்தில் கொண்டுவந்து நிறைவேற்றினார். மேலும் "இந்தத் தீர்மானத்தை குடியரசுத் தலைவர் பிரதீபா பாட்டீலுக்கு அனுப்பி வைக்க நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்" என்றும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.

இந்த தீர்மானம் வரலாற்று சிறப்புமிக்கது. இது இந்திய அரசினை தார்மீக சிக்கலில் ஆழ்த்தக்கூடியது. தூக்குதண்டனையைத் தடுக்க வேண்டும் என்கிற தமிழர்களின் போராட்டத்திற்கு இந்த தீர்மானம் வலு சேர்க்கக் கூடியது. அதே நேரத்தில் இந்த தீர்மானம் சட்டப்படியாக கட்டுப்படுத்தக் கூடியது அல்ல என்பதையும் ஒப்புக்கொண்டுதான் ஆக வேண்டும்.

இந்த நேரத்தில் ஒரு அடிப்படையான விடயத்தை கவனிக்கத் தவறக்கூடாது. அது, தமிழக முதல்வர் குடியரசு தலைவரைக் கேட்டுக்கொள்வதாக தீர்மானம் நிறைவேற்றினாலும் கூட, தனக்கு அதிகாரம் இல்லை என்கிற நிலைபாட்டினை அவர் மாற்றிக்கொள்ளவில்லை என்பதுதான். தமிழக முதல்வருக்கு அதிகாரம் இல்லை என்கிற கருத்து மிகத் தவறான வாதம் ஆகும். இது மாற்றப்பட்டாக வேண்டும்.

2. தமிழக முதல்வருக்கு அதிகாரம் உண்டு. எப்படி?

தூக்கு தண்டனை கைதியின் கருணை மனுவை குடியரசுத் தலைவர் நிராகரித்தால், அதன்பிறகு "இந்திய அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவுகூறு 161-ன்படி உள்ள அதிகாரத்தை பயன்படுத்த மாநில அரசிற்கு அதிகாரம் இல்லை என்று அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவு கூறு 257 (1) - இன்படி மத்திய அரசு கட்டளையிடுகிறது" என்கிறார் முதல்வர்.

மத்திய உள்துறை அமைச்சரகம் தனது அதிகாரத்திற்கு அப்பாற்பட்டு அனுப்பிய ஒரு உத்தரவைத்தான் முதலமைச்சர் குறிப்பிடுகிறார். அரசியலமைப்பின் 257 (1) என்பது "மத்திய அரசின் நிருவாக வரம்பில் மாநில அரசு தலையிடக்கூடாது" என்கிற பிரிவாகும். இதற்கும், அரசியலமைப்பின் 161 ஆம் பிரிவுக்கும் ஒரு தொடர்பும் இல்லை. ஏனெனில், 161 ஆம் பிரிவு மாநில அரசின் தனிப்பட்ட இறையாண்மை அதிகாரம் ஆகும். இதற்கும் மத்திய அரசின் நிருவாகத்திற்கும் கொஞ்சமும் தொடர்பு இல்லை.

பஞ்சாப் முன்னாள் முதலமைச்சர் பிரதாப் சிங் கைரோனை கொலைசெய்த குற்றத்திற்காக தூக்குதண்டனை அளிக்கப்பட்ட கைதி தயா சிங். இவரது கருணை மனுவை ஆளுநரும் நிராகரித்து, குடியரசுத் தலைவரும் நிராகரித்த பின்னர் அவர் இரண்டாம் முறையாக ஆளுநரிடம் கருணை மனு கொடுத்தார். அந்த மனு மீது என்ன நடவடிக்கை எடுப்பது என்று தெரியாமல் அரியானா அரசு மத்திய அரசியம் விளக்கம் கேட்டது. கருணை மனு மீது முடிவெடுக்க இரண்டு ஆண்டுகள் தாமதம் ஆனதால் - தயா சிங்கின் கடிதத்தை வழக்காக எடுத்துக்கொண்டது உச்ச நீதி மன்றம்.

உச்சநீதி மன்றத்திற்கு பதிலளிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் 5.3.1991 நாளிட்ட கடிதத்தை மத்திய உள்துறை அமைச்சரகம் எல்லா மாநிலங்களுக்கும் அனுப்பியது. அக்கடிதத்தில்தான் "குடியரசுத் தலைவரால் கருணை மனு நிராகரிக்கப்பட்டிருந்தால், அது தொடர்பாக இந்திய அரசமைப்புச் சட்டத்தின் பிரிவுகூறு 161-ன்படி உள்ள அதிகாரத்தை பயன்படுத்த மாநில அரசிற்கு அதிகாரம் இல்லை" என்கிற கருத்தை திணித்தது மத்திய உள்துறை அமைச்சகம். அந்தக் கடிதத்தைதான் சட்டமன்றத்தில் சுட்டிக்காட்டி "எந்தவித அதிகாரமும் மாநில முதலமைச்சர் என்ற முறையில் எனக்கு இல்லை" என்று கூறினார் தமிழக முதலமைச்சர்.

இதில் வேடிக்கை என்னவென்றால் - எந்த தயா சிங் வழக்கிற்காக இக்கடிதத்தை மத்திய அரசு எழுதியதோ, அதே வழக்கில் அக்கடிதத்தை உச்சநீதிமன்றம் ஏற்கவில்லை. அதுமட்டுமல்லாமல், பஞ்சாப் முன்னாள் முதல்வர் கொலைக் குற்றவாளியின் தூக்குதண்டனையை ஆயுள்தண்டனையாக குறைத்தும் 24.4.1991 அன்று உத்தரவிட்டது. ஆக, மத்திய அரசின் கடிதம் செத்துப்பிறந்த குழந்தையைப் போன்றதே ஆகும். அதற்கு அதிகாரம் எதுவும் இல்லை.

அந்த தீர்ப்பை இங்கே காணலாம்: Daya Singh v Union of India, 1991 (3) SCC 61


மன்னிப்பு - ஒரு வானளாவிய அதிகாரம்!

இந்தியாவில் நீதிமன்றங்களுக்கு தண்டனை வழங்கும் அதிகாரம் மட்டும்தான் உண்டு. அந்த தண்டனையை நிறைவேற்றும் அதிகாரம் கிடையாது. தண்டனையை நிறைவேற்றுவது அல்லது அதனை மன்னிப்பது அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் ஆகும். இந்த மன்னிப்புக்கும் நீதிமன்ற தண்டனைக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை.

குற்றம் எதுவானாலும் விசாரணை தொடங்கும் முன்பு, விசாரணை நடக்கும் போது, தண்டனை அளிக்கப்பட்ட பின்பு என எப்போது வேண்டுமானாலும் அரசாங்கம் எந்த ஒரு குற்றவாளியையும் மன்னிக்கலாம். இது ஒரு உச்சபட்சமான அதிகாரம் ஆகும்.

இந்திய அரசியல் அமைப்பின் 72 ஆம் பிரிவில் குடியரசுத் தலைவருக்கும், 161 ஆம் பிரிவின்படி மாநில ஆளுநருக்கும் இந்த மன்னிக்கும் அதிகாரம் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த மன்னிக்கும் அதிகாரம் ஒரு வானளாவிய அதிகாரம் என்பதைக் குறிக்கும்வகையில், உச்சநீதிமன்றம்: இங்கிலாந்து நாட்டில் மன்னருக்கும், அமெரிக்காவில் அதிபருக்கும் உள்ள மன்னிக்கும் அதிகாரம் இந்தியாவில் ஆளுநருக்கும் குடியரசு தலைவருக்கும் உண்டு என்கிறது.

"The view of the language of Articles 72 and 161,..the President and the Governors of the States in India had the same powers of pardon both in nature and effect, as is enjoyed by King in Great Britain and the President in the United States. Therefore, in India also the pardoning power can be exercised before, during, or after trial."

Nanavati v. State of Maharashtra AIR 1961 S.C. 112

அந்த தீர்ப்பை இங்கே காணலாம்: Nanavati v. State of Maharashtra AIR 1961 S.C. 112

ஆளுநரை விட குடியரசுத் தலைவர் மேலானவர் அல்ல.

மன்னிக்கும் அதிகாரத்தின் படி, ஆளுநரை விட குடியரசுத் தலைவர் மேலானவர் அல்ல. உயர்நீதி மன்றத்தில் நிராகரிக்கப்படும் வழக்கு உச்சநீதி மன்றத்தில் மேல்முறையீடு செய்யப்படுவது போல - ஆளுநர் கருணை மனுவை நிராகரித்தால் அதன் பிறகு குடியரசுத் தலைவரிடம் மேல்முறையீடு செய்யப்படுவதாக கருணை மனுவை பலரும் நினைக்கின்றனர். உணமை அதுவல்ல.

ஆளுநரிடம் முறையிடுவதும், குடியரசுத் தலைவரிடம் முறையிடுவதும் - இரண்டும் இரண்டு தனித்தனி கருணை கோரிக்கைகளாகும். இருவரில் யாராவது ஒருவர் மன்னிப்பு வழங்கினால் போதும். இந்த இருவரது அதிகாரங்களும் தனித்தனி சமமான அதிகாரங்கள் ஆகும். இந்த மன்னிப்பு விடயத்தில் மட்டும் ஒருவரைவிட மற்றொருவர் மேலானவர் அல்ல.

அதாவது, ஆளுநரின் மன்னிக்கும் அதிகாரத்தைவிட குடியரசுத் தலைவரது மன்னிக்கும் அதிகாரம் மேலானது அல்ல. எனவே, "குடியரசுத் தலைவரே நிராகரித்து விட்டார், ஆளுநர் என்ன செய்ய முடியும்?" என்கிற பேச்சுக்கே இடமில்லை. இதனை உச்ச நீதிமன்றத் தீர்ப்பு தெளிவாக சுட்டிக்காட்டுகிறது:

The Governor vis a vis his Cabinet is no higher than the President save and narrow area which does not include Article 161. 


Maru Ram v Union of India (1981) SCC 1073

அந்த தீர்ப்பை இங்கே காணலாம்: Maru Ram v Union of India (1981) SCC 1073

ஆளுநர் மாநில அரசின் பேச்சைக் கேட்க வேண்டும்.

மாநில அரசாங்கம் கருணை மனுவை பரிந்துரை செய்தாலும் கூட, மாநில ஆளுநர் அதனை நிராகரித்தால் என்ன செய்வது? என்கிற கேள்வி எழலாம் (மாநில ஆளுநர் மத்திய அரசின் முகவர்தானே). இதற்கும் கூட உச்ச நீதிமன்றம் விளக்கம் அளித்துள்ளது.

அரசியலமைப்பின் 161 ஆம் பிரிவில் ஆளுநருக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அதிகாரம் என்பது உண்மையில் மாநில அமைச்சரவைக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள அதிகாரமே ஆகும். கருணை மனு விடயத்தில் மாநில அமைச்சரவை என்ன சொல்கிறதோ, அதனை மாநில ஆளுநர் அப்படியே ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். மாநில அமைச்சரவை மன்னிப்பு வழங்கச் சொன்னால், ஆளுநர் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும் மன்னிப்பு வழங்கிதான் ஆகவேண்டும் என்கிறது உச்சநீதி மன்றம்:

The constitutional conclusion is that the Governor is but a shorthand expression for the State Government and the President is an abbreviation for the Central Government…the Governor is The formal head and sole repository of the executive power but is incapable of acting except on, and according to, the advice of his council of ministers. The upshot is that the State Government, whether the Governor likes it or not, can advise and act under Art. 161, the Governor being bound by that advice.

Maru Ram v Union of India (1981) SCC 1073


அந்த தீர்ப்பை இங்கே காணலாம்: Maru Ram v Union of India (1981) SCC 1073

மாநில அரசின் மன்னிக்கும் அதிகாரத்தில் மத்திய அரசு தலையிட முடியாது.

மன்னிக்கும் அதிகாரம் மாநில அரசுக்கு உண்டு எனும்போது, அதில் மத்திய அரசு தலையிடலாமா? என்றால், மத்திய அரசால் தலையிட முடியாது என்பதே முடிவாகும்.

இந்தியாவில் அரசாங்கத்தின் அதிகாரம் என்பது மூன்று வழிகளில் பெறப்படுகிறது. 1. அரசியல் அமைப்பு, 2. சட்டங்கள், 3. நிருவாக உத்தரவுகள். இவற்றில் உத்தரவுகளைவிட சட்டம் மேலானது, சட்டத்தைவிட அரசியலமைப்பு மேலானது.

மன்னிக்கும் அதிகாரத்தை தமிழ்நாடு அரசுக்கு அரசியல் அமைப்பு அளித்துள்ளது. ஆனால், ஒரு சாதாரண நிருவாக உத்தரவால் "மாநில அரசிற்கு அதிகாரம் இல்லை என்று மத்திய அரசு கட்டளையிடுகிறது" என்கிறார் முதலமைச்சர். இது ஏற்புடையது அல்ல. அரசியல் அமைப்பு மாநில அரசுக்கு அளித்துள்ள முழுமையான, கட்டற்ற, விதிகளால் தடுக்க முடியாத அதிகாரத்தில் தலையிடும் உரிமை மத்திய அரசுக்கு கிடையாது.

உச்சநீதிமன்றம் தனது தீர்ப்புகளில், மன்னிக்கும் அதிகாரம் என்பது ஓர் இறையாண்மை அதிகாரம் எனவும், அது முழுமையான, மாற்ற முடியாத அதிகாரம் எனவும் குறிப்பிடுகிறது. குற்றவாளிகளை மன்னிக்கும் மாநில அரசின் அதிகாரத்தை மத்திய அரசு சாதாரண உத்தரவால் மட்டுமல்ல, நாடாளுமன்ற சட்டங்களால் கூட மாற்ற முடியாது.

அதாவது, தூக்குதண்டனைக் கைதிகளை மன்னிக்க தமிழ்நாடு அரசுக்கு அதிகாரம் இல்லை என்கிற ஒரு சட்டத்தை நாடாளுமன்றம் நிறைவேற்றினால் கூட - அந்த சட்டம் தமிழ்நாடு அரசைக் கட்டுப்படுத்தாது.

“sovereign power to grant pardon has been recognised in our Constitution in Articles 72 & 161”


State (Govt. of NCT Delhi) v Premraj (2003(7) SCC 121


The power under Articles 72 and 161 of the Constitution is absolute and cannot be lettered by any statutory provision... This power cannot be altered, modified or interfered with in any manner whatsoever by any statutory provisions or Prison Rules. 


State of Punjab v Joginder Singh, 1990 (2) SCC 661

அந்த தீர்ப்புகளை இங்கே காணலாம்: 1.`State (Govt. of NCT Delhi) v Premraj (2003(7) SCC 121   2. State of Punjab v Joginder Singh, 1990 (2) SCC 661

ஏற்கனவே கருணை மனுவை நிராகரித்த பின்னர் மீண்டும் எப்படி மன்னிப்பது?

கடந்த 19.4.2000 அன்று கலைஞரது அமைச்சரவைதான் கருணை மனுவை நிராகரித்தது. ஆனால், ஆளுநரோ, குடியரசுத் தலைவரோ ஒரே ஒருமுறைதான் கருணை மனுவை பரிசீலிக்க வேண்டும் என்கிற விதி எதுவும் இல்லை. மாறாக ஆளுநரோ, குடியரசுத் தலைவரோ மீண்டும் மீண்டும் கருணை மனுக்களை ப்ரிசீலிக்கலாம் என உச்சநீதிமன்றம் உத்தரவிட்டுள்ளது:

The rejection of one clemency petition does not exhaust the power of the President or the Governor.


`G. Krishta Goud and J Bhoomaiah v State of Andhra Pradesh (1976(1) SCC 157

அந்த தீர்ப்பை இங்கே காணலாம்: `G. Krishta Goud and J Bhoomaiah v State of Andhra Pradesh (1976(1) SCC 157

அந்த வகையில் ஈரோடு மாவட்டத்தின் கோவிந்தசாமி என்பவரது கருணை மனுவை முதல் முறை நிராகரித்த குடியரசுத் தலைவர் இரண்டாம் முறையாக மன்னித்த வரலாறு ஏற்கனவே உள்ளது. கருணை மனு விடயத்தில் குடியரசுத் தலைவரது அதிகாரமும் ஆளுநரின் அதிகாரமும் ஒன்றுதான் எனும்போது - மாநில ஆளுநர் இரண்டாம் முறையாக கருணை மனுவைப் பரிசீலிப்பது சாத்தியமே.

என்ன செய்யவேண்டும்?

தூக்கு தண்டனையிலிருந்து தற்காலிகமாக காப்பாற்றப்பட்டுள்ள பேரறிவாளன், சாந்தன், முருகன் ஆகியோர் இரண்டாவது முறையாக ஆளுநரிடம் கருணை மனு அளித்து - அதன் மீது மாநில அமைச்சரவை தூக்குதண்டனையைக் குறைத்து பரிந்துரைக்க வேண்டும்.

அந்த பரிந்துரையை ஆளுநர் ஏற்று தூக்குதண்டனையைக் குறைத்துதான் ஆக வேண்டும் என்பது விதி.

அதுமட்டுமல்ல - தூக்குதண்டனையை ஆயுள்தண்டனையாகக் குறைப்பது மட்டுமல்ல, இருபதாண்டு சிறைவாசத்தைக் கடந்துள்ள அவர்களை மன்னித்து விடுதலை செய்வதுகூட மாநில அரசால் முடிகிற எளிய செயல்தான்.

எனவே, அரசியல் அமைப்பின் 161 ஆம் பிரிவின் கீழ் மாநில முதலமைச்சர் மன்னிக்க முன்வரவேண்டும் என ஆர்வமுடைய எல்லோரும் வலியுறுத்த வேண்டும். இதுவே அவசரப் பணியாகும்.

முக்கிய இணைப்புகள்.

1. மருத்துவர் இராமதாசு அவர்கள் முதலமைச்சருக்கு எழுதிய கடிதம் -இங்கே காண்க. (தமிழ்)


2. PUCL அமைப்பு முதல்வருக்கு எழுதியக் கடிதம்- இங்கே காண்க: Commutation Petition to CM of Tamil Nadu by PUCL (ஆங்கிலம்)


3. மரண தண்டனை - மறு ஆய்வு தேவை எனும் PUCL ஆவணம்-இங்கே காண்க: Clemency petition - Perarivalan, Santhan, Murugan by PUCL - Tamil (தமிழ்)


4. பேரறிவாளன் கருணை மனு நூல் இங்கே காண்க: An Appeal from the Death Row (RAJIV MURDER CASE - THE TRUTH SPEAKS) (ஆங்கிலம்)


5. Lethal Lottery - The Death Penalty in India: A study of Supreme Court judgments in death penalty cases 1950-2006 (ஆங்கிலம்)